Het was weer zaterdag, het veld lag er strak bij, en het scorebord deed zijn werk. Maar eerlijk is eerlijk: er stond niets meer op het spel. Reehorst 4 was al kampioen – en terecht. Een goede ploeg, stabiel, degelijk, en met die typische kampioensuitstraling: balvast, rustig en gewoon lastig te verslaan. Kesteren 2 had vooral nog eer hoog te houden… en dat deden ze best aardig – na rust, dan.
Over voorbereiding gesproken… die zat er bij de Kesteren-coach nog niet echt in. Gapend langs de lijn – of het nou de wedstrijdscherpte was of een slechte nacht – het gaf weinig vertrouwen voor een vlammend begin.
De eerste helft was er eentje om snel te vergeten voor de Kesterse formatie. Reehorst speelde lange aanvallen, maar zeker effectief. Kesteren daarentegen was de bal vaak net zo snel weer kwijt als ze ‘m hadden – mede door de lengte aan Reehorstzijde, wat leidde tot meerdere eenschotsaanvallen aan de kant van Kesteren. Ook even wennen trouwens: Reehorst had zwaardere ballen in huis. Geen idee waar ze die vandaan hadden, maar het was net alsof er met bowlingballen werd gespeeld. Niet ideaal als je veel wil scoren en deze ballen niet gewend bent. Ook de kansen die ‘normaal nooit gemist worden’ (onder andere een strafworp) vielen er niet in.
Maar dan: de tweede helft. En daar herkende iedereen het oude vertrouwde Kesteren 2 weer. Zoals altijd zijn ze een tweedehelftteam. Meer pit, strakker spel, meer duels gewonnen, en zowaar ook kansen. Eigenlijk werd het tweede bedrijf nagenoeg gelijk gespeeld – knap tegen zo’n kampioensteam. Het verschil zat ‘m in de afstandsschoten: bij Reehorst vielen ze nét iets vaker binnen. Daar zit soms ook gewoon een beetje geluk in – en misschien een paar honderd extra trainingsuurtjes met die zware ballen.
Uiteindelijk was het een verliespartij, ja. Maar eentje met een sportief randje. Reehorst is een leuke tegenstander, een ploeg die – net als Kesteren – echt wil korfballen. Veel energie, veel duels, weinig gedoe. En dat is ook wat waard.
Met deze pot komt er een einde aan het veldseizoen. Kesteren 2 eindigt als derde in de competitie – toch een beetje teleurstellend, gezien het potentieel. Maar goed: de zaal wacht! Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Misschien daar eens beginnen zoals ze de tweede helft spelen? En hopelijk met veel publiek langs de lijn, want daar krijgt het team veel energie van.