Afgelopen zaterdag stond Kesteren 2 op het eigen, door de regen gladde veld tegenover Reehorst 4. De eindstand? 11-17. De sfeer? Strijdlustig. De weersomstandigheden? Niet per se lekker om een wedstijd in te spelen. Het was benauwd en met tijden kwam er een enorme stortbui langs.
Voor de wedstrijd werd er in de kleedkamer één ding afgesproken: vandaag gaan we het veld op met lef, vuur en vertrouwen. En ja hoor, dat begon al met muziek tijdens het inschieten en daarna met de inmiddels legendarische yell: “Wabbedabbedabdab, hey!” – een strijdkreet die zo krachtig was dat zelfs de regen even twijfelde of hij nog wel wilde doorgaan. (Spoiler: hij ging gewoon door.)
In vergelijking met vorige week was er duidelijk een andere inzet en beleving te zien, mede doordat Kesteren nu wél meer het eigen spel kon spelen. Kesteren speelde met meer pit en vertrouwen. Duels werden aangegaan met de tegenstander en door de goede samenwerking in het team leverde dat voor Kesteren meermaals balbezit op.
Na de rust kwam Kesteren goed uit de kleedkamer. De mouwen werden opgestroopt (voor zover dat kon met doorweekte shirts) en er werd keihard gewerkt. Ondanks de aanhoudende plensbui bleef het team knokken tot het eindsignaal. Regen of niet, er stond een team.
Reehorst bleek een sterke tegenstander, dat moet gezegd worden. Ze hadden het geluk ook wel aan hun zijde – waar bij Kesteren de bal net op de korf schoot maar niet het geluk had dat deze ballen erin vielen, was dit aan Reehorstzijde wel het geval.
Uiteindelijk werd het dus 11-17. Geen overwinning op het scorebord, maar wel een goed gevoel. Kesteren verliet het veld met opgeheven hoofd – en minstens 2 liter water in iedere sok. Maar hé, natte sokken drogen, teamspirit blijft.
Op naar de volgende wedstrijd, volgende week zaterdag om 17:00 tegen DVO in Bennekom.